Methodes voor Carbon Footprinting

Binnen de vervoersketen zijn er verschillende manieren om CO2 te reduceren. Zo kan de keten korter en slimmer ingericht worden. Vervoerders kunnen het transport beter plannen, meer vracht combineren, gebruik maken van betere en schonere voertuigen, andere modaliteiten gebruiken of alternatieve brandstoffen inzetten. De oplossingen dragen stuk voor stuk bij aan minder CO2-uitstoot bij het vervoeren van een product. Tegelijkertijd dragen sommige oplossingen bij aan de complexiteit van het toewijzen van de CO2-uitstoot per schakel in de keten.
Er zijn verschillende methodes om de CO2 footprint te berekenen en de nuttige vervoersprestatie uit te rekenen. Hiermee wordt bedoeld de nuttige verplaatsing van de lading ten opzichte van de inzet van energie. Inzicht hierin levert ook inzicht in de potentiële verbetering van de CO2 footprint. Hoe gedetailleerder de inputinformatie op het gebied van lading, herkomst-bestemming en brandstof, des te beter het inzicht in de verbeterpotentie.
De algemene Europese norm voor CO2 footprinting is de EN16258, maar die is erg breed interpreteerbaar. De Franse overheid heeft een eigen norm voor de berekening ingevoerd, ‘CO2 Objectif’. Om tot een meer uitgewerkte methode te komen is er is een internationaal initiatief ‘GLEC’. En de Verenigde Staten hebben een eigen methode genaamd ‘Smartway’.
TNO heeft in dit project getoetst in hoeverre de mede door Topsector Logistiek en het Lean & Green programma ontwikkelde praktische methodiek om de CO2 footprint in kaart te brengen, overeenkomst met deze methoden. Het rapport laat zien dat alle methodes naar elkaar te vertalen zijn indien de brondata op de goede manier verzameld en opgeslagen wordt. Met behulp van software hoef je dan slechts één keer data te verzamelen die je op verschillende manieren kunt rapporteren.